YAZAR DİLRUBA YILDIZ

1.     Kendinizi kısaca tanıtır mısınız?

Ben Dilruba Yıldız. 21 yaşındayım. İstanbul Medeniyet Üniversitesinde Tarih bölümü öğrencisiyim. Öğrenciliğimin yanı sıra yazar ve editörüm. İstanbul ve Türkiye geneli edebiyat yarışmaları birinciliklerim var. İlk romanım Karlı Küller, son romanım da yeni çıkmış olan Avcının Son Gecesi. Daha önce köşe yazarlığı deneyimim de oldu. Şu anda senaryo çalışmaları yapıyorum.

 

2.     İlk kez ne zaman ve ne hakkında yazdınız?

İlk kez ne zaman yazdım hatırlamıyorum ama yazdığımı hatırladığım en eski şey ilkokulda öğretmenimizin aldırdığı günlüklerdi. İlk kez hikâye yazdığımda yine ilkookuldaydım. Türkçe dersi proje ödevimdi hikâye yazmak. Küçük boy bir deftere bir tavşan ailesinin hikâyesini yazmış ve resimlerini çizmiştim, resim yeteneğim de iyiydi. Bu ödevden sonra kendim de böyle defterler hazırlamaya devam ettim.

 

3.     Sizi yazmaya iten sebep  neydi?

Bu sorunun cevabı her kitap ve hikâye için farklı oluyor ama çocukken yazma sebebim kendimi eğlendirmekti. Bazen yaşamak istediğim bazen de görmek istediğim maceraları yazardım. Şimdilerde ise insanȋ kavramlar üzerinde durmayı seviyorum; adalet, savaş, eşitlik gibi.

 

4.     Yazdığınız eserlerde karakterlerde kendinizden parçalar oluyor mu?

Olmuyor diyen ya yalan söylüyordur ya da farkında değildir. İnsan yaptığı her işe kendinden parça veriyor. Zaten o parçalar olmasa karakterleri ve olayları benimseyemez bir yazar bence, bir yabancıyı da hakkıyla yazamaz. Tabii ki tüm karakterler bizden bir parça değil, bazıları çevremizdekilerden parçalar da taşıyor. A karakteri benim gibi kararlıdır, B karakteri bir arkadaşım kadar korkaktır, C karakteri kardeşim kadar üretkendir mesela. Buna Agatha Christie’den örnek vermek isterim. Agatha Christie 2. Dünya savaşı sırasında Londra’da bir dispanserde çalışmış ve eczacı yardımcılığı yapmıştır. O dönem ilaçlarla çokça içiçe olmuş, kimya kitapları okumuştur. Yazdığı kitapların çoğunda ölümlerin zehirle olduğunu, Agatha’nın katillerinin zehirle özdeşleştiğini görürüz.

 

5.     Sevdiğiniz ve takip ettiğiniz yazarlar kimlerdir?

Ben belli yazarlara sıkıştırmıyorum kendimi. Çünkü bir yazara takılı kalırsam üslubumun onunkine doğru kaydığını net şekilde görebiliyorum. O yüzden çeşitli okuyorum ki farklı teknikler ve üsluplar göreyim. Fakat hakikaten çok sevdiğim, örnek aldığımdiyebileceğim Tess Gerritsen var. Sıkıcı betimlemelerden uzak, merak duygusunun ve şüphenin ön planda olduğu hareketli kurgular yazıyor. Çok beğeniyorum.

 

6.     İlk kitabınızı bastırıp elinize aldığınızda neler hisetmiştiniz?

2. kitabımı elime yeni aldım. Sanırım her kitabım ilk kitabım gibi heyecanlı olacak çünkü tepki aynı. Kitabı elime alıyorum ve uzun uzun bakışıyoruz. Herhâlde insanın çocuğunu kucağına alması böyle bir şeydir. “İşte emeğin mükafatı” diyorsunuz ama verilmeyi bekleyen daha çook emek olduğunu da biliyorsunuz.

 

7.     Kitaplarınızın başarısı sizi tatmin ediyor mu yoksa bunu önemsemeden yazmaya devam mı ediyorsunuz?

Evet, başarısı tatmin ediyor muhakkak ama önemli olan bu değil. Önemli olan başarısızlığın bizi yolumuzdan döndürüp döndürmediği. Çünkü başarı karşısında herkes tatmin olur ama başarısızlık karşısında pes etmemek ve onu da edinilen tecrübelerden olarak sayıp yola devam etmek herkesin yapacağı bir şey değil. Sırf başarısızlık korkusuyla nice nadide kalem ya yazmayı bırakıyor ya da hiç başlamıyor. Eleştirilere önem vererek (tabii ki kimden geldiği önemli) ilerlemek faydamıza olacaktır.

 

8.     Bana önerebileceğiniz bir kitap olsa hangi kitabı önerirdiniz?

Momo çok harkia, bambaşka bir kitaptır. Ortaokulda okumuştum, mükemmeldi. Bana farklı bir bakış açısı kazandırdığını ve ufkumu ikiye katladığını hatırlıyorum.