KİTAP VE OKUMA ALIŞKANLIĞIM

İlkokulda iken kitap okumayı sevmezdim.En çok sevdiklerim arasında tabi ki her çocuk gibi oyun oynamak ve çizgi filim izlemek vardı.Sabahtan akşama kadar bıkmadan çizgi filim izleyebilirdim.Amcamın zoruyla da olsa okuma alışkanlığı kazandım.Anten çanağının adaptörünü mü sökmediler, televizyonun fişini mi çekmediler şarteller mi inmedi ve bunun gibi bir çok şey.Artık çizgi filim karakterlerinin rüyalarıma girdiğini dahi hatırlıyorum.Rüyamda gördüğüm Tom bir türlü Jeriyi yakalama imkanı bulamadı.Bu aynı oyun oynarken level atlayamayıp ilk başta ki levele dönen ve ömrünü oyuna adayan çocuklar gibi...Çok bildiğim var ki ömrünün çeğreğini oyunla geçirip zeki olduğu halde sınavlardan düşük not alanlar gibi... Selam olsun onlara...Her neyse nerede kalmıştık?Bir müddet sonra içime kapanık insanları anlamlandırmaya çalışan bir hale büründüm.Bir dayanak noktası arıyor insan bir yaşa geldikten sonra vakit geçirirken sana saçmalama sözünü etmeyecek yada seni rencide etmeyecek küçük düşürmeyecek.Bir gün sınıfın dolaplığındaki eski bir kitap dikkatimi çekti sanırım Kemalettin Tuğcu'nundu.Kitap çok eskiydi. Hani harita avcıları olur da eski bir parşömen bulur.Sonra parşömendeki haritadan hazinenin peşine düşer benimki de o hesap.Kitabın ilk başta yüzünü sildim.Sayfalarına göz gezdirdim.Daktiloyla yazılmışa benziyordu.Hoca ısrar etmedikçe bizim arkadaşlar sınıfın dolabında ne var diye tenezzül edipte bakmazlardı.Numune ve yer kaplayan arada hocanın kitap koyup eksilen var mı okuyan oluyor mu diye baktığı bir süs eşyası gibi birşeydi.Kitabı eve götürdüm.Bir kitabı okumaya başladığımda ilk yirmi sayfasından birşey anlamıyordum sonradan anlamlandırıyor bittiğinde de yarım bir hikaye yada roman türünde ki kitaba veda ediyordum.İlk beş sayfası beni sardı içinde acılar hüzünler çoçukları ruhsal ve psikolojik hallerini iyi bir şekilde analiz ederek yazılmıştı."Acıyla yıkanan bir ruh dar kalıpların içinde kalmaya mahkumdur" sözü şimdi aklıma geldi. Bunu da buraya sıkıştırayım dedim.Kitabı bazı yerlerinde kendimi zor tutuyordum.Ve o kitaptan sonra kitaplara karşı ilgim biraz daha artmıştı.Okuduğun kadar alıyorsun ve incidip rencide edecek bir şey de değildi.Okuyor okudukça da hayallerimde yaşıyordum sanki... Kendime hedef belirlemeye başladım .Haftada iki tane, iki günde bir tane bitecek diye.Bir gün lisedeyim hiç unutmuyorum.Tarih dersindeydik sınıf arkadaşlarım ne kadar iyi olsalarda ben biraz çekingen içine kapanık bir insandım.Gözlüklü kendi prensipleri olan bir hocamız vardı adını unuttum.Dersi anlatırken dikkatimizin dağıldığının farkına varınca bizi bir süreliğine serbers bıraktı.Herkez birbirleriyle şakalaşıyor gülüşüyor.Bende romanı okumaya çalışıyordum.Bazen okumak kaçmaktır; içindeki düşüncelerden, insanlardan benimkide öyle birşeydi o gün...Hoca beni farketmiş sınıfın içinde yüksek sesle benim sözlüme yüz verdiğini söylemişti.Ama ben hiç oralı bile olmadım kitaba o kadar dalmışım ki tenefüs zili çaldı.Arkadaşlar "Hadi yine iyisin yüz aldın" diye bana söyleniyorlardı.Kimin umurunda, kitap bitmemişti.Artık en büyük yoldaşım onlarca kağıdın kapakla kaplanıp içinde kömür karası şekillerle gözleri , ruhu ve aklı besleyen 'kitap' olmuştu.

"Kitap okuyandan zarar gelmez"

Eğer bu yazdığımı sonuna kadar okuduysanız bu yazımı taçlandıran şiirimle size veda ediyorum...

Kitap kurtları vardı hani
Aklı uçuk gözü dalgın
Okumaktan çok acılarını dağıtır
Tercumanı olan dizelere
........................Müchid KARAÇINAR

Teşekkür ederim