YAKINIM YERYÜZÜNE GÖK KADAR

Beni bu kısık mumların gölgesinde bırak

Aydınlık gözlerime ulaşmayalı çok oldu

Çok yoruldu kalbimdeki biçilmeyi bekleyen hasat

Gövdem dikili taşların arasında kayboldu

Ne noktalarla talan oldu ki bu cevher

Yığılıp toprağa humus oldum

Ne zaman bir çiçek göğverse gövdemde
Sevgiden habersiz

Bir yağmur tanesi dokunsa kemiklerime

İnsanlık denen o insaniyet

Biraz uzasa gülüşlerimle

Son bulan bir hüsranım olurdu

Gelmeyin ne çiğ tanesine umudum

Ne de bir nem kadar canlıyım bu hayatta

Can katan dallarımdan budamışken beni hayat

Şükretmekten başka bir çarem var mı